Grodziska, pozostałości dawnych fortec górujących w krajobrazie pogranicza od dawna rozpalały wyobraźnię badaczy i fascynatów przeszłości. O Wiźnie czy Tykocinie wspominał już Zygmunt Gloger, a wiele następnych pokoleń archeologów z każdym nowym sezonem badań ujawnia kolejne ich tajemnice.
Technologia pozwala nam coraz częściej ujrzeć to, co w zasadzie niewidoczne lub ukryte w gęstych lasach i na bagnach. Jak na przykład dawno zatarte ślady potężnych niegdyś fortyfikacji.
Były one jednak ze wszech miar dziwne. Nie przypominały znanych dotychczas grodzisk czy szańców. Nie wspominali o nich średniowieczni kronikarze, brakuje ich też na starych mapach. Miejsca te były już opuszczone kilkanaście wieków wcześniej. Trwały zapomniane przez niemal trzy tysiąclecia.
Dopiero teraz zaczęliśmy odkrywać ich tajemnice. Z każdym wbiciem łopaty, wiemy coraz więcej. Padają następne pytania. Powoli odsłaniamy jednak nową kartę prehistorii Podlasia, kartę zapisaną w ziemi niemal trzy tysiące lat temu, w epoce złocistego metalu – brązu.
O autorach:
Adam Wawrusiewicz - archeolog, specjalista w zakresie badań nad okresem neolitu i początkiem epoki brązu w Polsce północno-wschodniej. Kustosz w dziale Archeologii Muzeum Podlaskiego w Białymstoku
dr hab. Tomasz Kalicki prof. UJK - geograf, specjalista w zakresie geomorfologii, geoarcheologii i paleogeografii holocenu. Profesor nadzwyczajny Instytutu Geografii i Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, kierownik Zakładu Geomorfologii i Geoarcheologii oraz Laboratorium Geomorfologiczno–Hydrologicznym
Krzysztof Żurek - geoarcheolog specjalizujący się w osadnictwie późnej epoki brązu i wczesnej epoki żelaza na ternach Polski północno-wschodniej oraz paleogeografii holocenu. Doktorant Instytut Geografii i Nauk o Środowisku w Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach
